Nestes
días sumamos outro feminicidio á longa lista de mulleres asasinadas. Diana Quer
non volveu á súa casa en Boiro o 21 de agosto, Elisa Abruñedo, Socorro Pérez e
outras moitas tampouco. No caso de Diana, detívose ao asasino debido a que
intentou agredir a outra muller e non puido, no caso de Elisa e Socorro o seu
asasino segue libre e o seu caso sen resolver. A nosa memoria almacena centos
de mulleres asasinadas polo feito de ser mulleres. Que Diana Quer sexa incluída
como vítima de violencia machista é fundamental e abre un camiño de xustiza
negado todos estes anos. A reivindicación é clara: que todas estas mulleres
sexan consideradas como vítimas da violencia machista a todos os efectos e sen
ambigüidades. No 2017 non foron 48 mulleres asasinadas como reflicten os datos
oficiais, foron 98.
Debemos
resaltar o circo mediático artellado ao redor da desaparición e asasinato de
Diana Quer, ao igual que no seu momento se fixo coas 3 mulleres de Alcácer. O
morbo e as elucubracións cargadas de sexismo encheron horas de televisión
sensacionalista onde se cuestionaba a vítima e as familias. Como ía vestida, ás
horas nas que estaba na rúa, que facía soa pola noite...seguen a
culpabilizarnos de que nos agredan e seguen a nutrir a cultura da violación e
do feminicidio. Esta focalización dos medios non conciencia contra unha lacra
da sociedade, senón que alimenta estereotipos e decide arbitrariamente que
vítima lles parece digna de atención e cal non. Así asistimos a vítimas de
primeira e de segunda e á individualización dun feito repetitivo, converténdose
en “traxedia sen remedio” o que ten uns detonantes claros e non arbitrarios: o
heteropatriarcado.
A
realidade é que o que lle aconteceu a Diana está na mente de todas as mulleres.
Podíamos ser calquera de nós. As mulleres temos un toque de queda non oficial
pola noite. Xa dende pequenas se nos explica que temos que “ser prudentes”,
avisar de que chegamos “ben”, non ir aos sitios soas, evitar lugares escuros...
O medo fainos ceder espazos, mudar camiños, renunciar a actividades...e
deteriorar a nosa liberdade a límites intolerables. E non é un medo sen
fundamento, o perigo de agresión é real, probas disto son as violencias
machistas que padecemos e interiorizamos nas nosas vidas diarias: que nos
toquen sen consentimento, que nos acosen pola rúa, que forcen situacións
obviando os nosos límites... Edúcannos para non ser violadas, para protexernos,
mais non educan aos homes a non violar, a non agredir, a non asasinar. Se
calquera colectivo desta sociedade sufrira este volume de agresión ou tivera
que tomar as precaucións que teñen en conta as mulleres na súa vida diaria,
estaríamos falando do terrorismo mais sanguinario e as medidas e medios serían
moi diferentes.
As propias
medidas xudiciais son mornas respecto aos asasinatos de mulleres, a introdución
do “agravante por motivos de xénero” é un comezo que da esperanza, pero o
obxectivo é que o feminicidio sexa recollido nos xulgados como tal sen ser
preciso mediar probas para demostrar o desprezo do agresor cara o xénero da
vítima. Nunha sociedade heteropatriarcal na que un home asasina a unha muller o
propio sistema é proba desta situación de opresión e superioridade.
A Diana
Quer, a Sara Alonso, a Agueda González e ás 98 mulleres asasinadas o ano pasado
asasináronas homes fillos e netos do heteropatriarcado. Non “enfermos”, senón
homes considerados “normais” que conviven na sociedade sen maior problema
porque a súa conduta previa é tolerada polo seu entorno. Antes de asasinar
seguro que acosaron verbalmente a algunha muller pola rúa, seguro que mandaron
calar á súa parella en público, seguro que molestaron a algunha muller nun bar
e a insultaron cando ela non lles fixo caso, seguro que contaron un chiste no
que se emborracha á muller para que ser resista menos ou colgaban vídeos ou
comentarios nun grupo de wasap de claro desprezo cara as mulleres. As sinais
están ahí, só falta que a sociedade rexeite sen físgoas os comportamentos que
constrúen a un agresor e comecemos a asumilos como parte da violencia contra as
mulleres.
No hay comentarios:
Publicar un comentario