miércoles, 15 de mayo de 2019

“As crianzas entenden perfectamente a transexualidade”

“Comprobo que a reacción que amosan cara o libro é dobre: descobren un tema descoñecido para elas e algo máis profundo. Atopan na historia a súa propia diferenza”.

Cando publicas un libro, non es realmente consciente de como se está a entender a historia ata que te atopas, por vez primeira, co seu lectorado. No caso de Mamá, quero ser Ziggy Stardust, un lectorado atento, esixente e moi vivo.
O que a min me ocorreu despois dos primeiros encontros con nenas e nenos que leron a historia de Aine, unha crianza transxénero en pleno tránsito, foi que non podía deixar de pensar en Phoebe Buffay; ese personaxe excéntrico da serie Friends que semella saber máis da vida que ninguén ao seu redor. Pensaba, en concreto, nese capítulo en que Phoebe interpreta as súas composicións para a cativada nunha escola. As cancións, en vista dos adultos, falan de temas pouco axeitados para as crianzas. Mais, precisamente por iso, a elas encántanlles, e acaban chamando a Phoebe “a señora que conta as verdades”. Agardo que non se me mal interprete, xamais querería eu crerme á altura da señorita Buffay, pero as súas cancións sobre avoas mortas e homes que aman outros homes teñen algo en común coa ficción que eu escribín: poñen diante da cativada aquilo que ocorre ao seu redor pero que non chegan a entender de todo. Non porque non teñan a capacidade para facelo, senón porque ninguén llelo explica. E as persoas pequenas, por suposto, agradéceno.
Non hai tema grande, senón mentes estreitas; con frecuencia as nosas, as das adultas a as dos adultos. As crianzas entenden perfectamente que é a transexualidade. É máis, diría incluso que a reacción que amosan cara ao libro é dobre: non só descobren un tema bastante descoñecido para elas, senón algo máis profundo. Dalgún xeito atopan na historia a súa propia diferenza, descrita e expresada cunha claridade coa que elas e eles non son capaces aínda de explicarse. E, dese xeito, unha vez entenden a diferenza dos demais e a propia, acéptanse un pouco mellor.
Friends, recoñezámolo, envelleceu mal. Máis dunha vez torcín o bico ante un chiste machista ou algún comentario homófobo nalgún dos seus episodios nos últimos tempos. Con todo, oxalá a miña novela tamén se faga vella axiña. Oxalá os tempos pasen por ela adiantándoa pola dereita, xa que iso significará, agardo, que algo avanzamos. Así, un día, algún ou algunha dos nenos e nenas que agora len o “Ziggy” volverá a el e torcerá tamén un pouco o bico ao ler cousas desfasadas nas súas páxinas. Só pido que, a cambio, sorrían como sorriron cando descubrimos que sabían máis cancións de David Bowie das que imaxinaban. E lembren o ben que iso lles fixo sentir.
Aine contaba nove anos a primeira vez que viaxou cos seus pais de vacacións. Naqueles días, ademais de percorrer a cidade, visitaron unha exposición. Era sobre unha estrela de rock que mudaba de aspecto coma os camaleóns.
Un arreguizo estraño percorreulle o corpo cando se fixou na roupa que vestía, pois non soubo se era de home ou de muller. Emocionouse ao ver que tiña o cabelo roxo, tan semellante ao seu.
Escoitou aquela canción que falaba dun extraterrestre que só quería cantar e bailar e tivo unha revelación: Aine, de maior, sería igual que Ziggy Stardust, un músico marciano que podía ser todo o que lle dese a gana.
Coa axuda de Thomas, o seu inseparable amigo imaxinario, íao lograr.

No hay comentarios: